Evinə çağırdığı qadınlara insan ətindən yemək bişirən QATİL sovet MÜƏLLİMİ

 

Publika.az dünyaca məşhur sovet canisinin "həyat hekayəsi"ni təqdim edir:

 

Haqqında danışacağım qatı cinayətkar hələ uşaq yaşlarında çevrəsinin, mühitin ona yaşatdıqlarını, böyüyəndən sonra artıqlaması ilə qaytarmışdı. Bəxtindən, alın yazısından və tanrısından intiqam aldığını düşünürdü. Onun haqqında araşdırma aparanlar bu şəxsin törətdiyi cinayət əməllərindən başqa bütün işlərində "yarımçıq adam" olduğunu qeyd ediblər. 1936-cı ildə Rostovun Yabloçnoe kəndində anadan olmuşdu. Soyadı Çikatilo olan bu balaca uşaq hidrosefaliya əlamətləri ilə doğulmuşdu. 12 yaşına qədər gecələr sidik saxlamamaqdan əziyyət çəkirdi, ona görə də anası tərəfdən döyülürdü.

 

Qısaca arayış: Andrey Çikatilo 1992-ci ildə 52 insanı öldürdüyünə görə mühakimə edilir. Halbuki, o özü 55 və daha artıq insanı qətlə yetirdiyini boynuna almışdı. 1978-90-cı illər arasında 50-dən çox insanın ölümündə təqsirləndirilən cani sovet dövrünün ən amansız silsilə cinayətlər törətmiş manyakı kimi tarixə düşüb. Haqqında ölüm hökmü çıxarılanda əvvəlcə gülən, sonra ağlayan bu ədəbiyyat müəllimi 1994-cü ildə güllələnir. Başına cəmi bircə güllə sıxılır...

 

 

 

Müharibə başlayanda balaca Andreyin cəmi beş yaşı vardı. O, balaca qardaşından fərqli olaraq, qavraması, talantı və yaddaşı ilə seçilirdi. Ona görə də həm atası, həm də anası tərəfindən döyüldüyü qədər də əzizlənirdi. Atasını da elə sonuncu dəfə 1941-ci ildə görmüşdü. Sonra ailəsi təxminən 200 kilometr şimala köçmüşdü. Artıq 1942-ci ildə alman əsgərləri Andreyin atasının qoruduğu sərhədləri yararaq, onun ailəsinin olduğu yaşayış məntəqəsini zəbt etmişdilər. Günlərin bir günü bir alman zabiti 6 yaşlı Andreyin gözləri qarşısında onun anasını zorlamışdı. Bu zorakı münasibətdən Andrey Romanoviçin bir bacısı dünyaya gəlmişdi.

 

 

 

1946-cı ildə Çikatilo birinci sinfə getdi. Artıq Rostovda aclıq dövrü başlamışdı. Məktəbdəki müəllimlərin “gecələr bayıra çıxmayın, vəhşi insanlar var, sizi də yeyərlər” sözləri Andreyin də ağlına batmışdı. Dərsdən gələn kimi evin işıqlı bir küncündə oturur, bayıra çıxmırdı. Günlərin bir günü qardaşı Stepan yoxa çıxır.

 

Qardaşı yoxa çıxdığı ərəfədə atası cəbhədən qayıdır. Müharibə isə hələ davam edirdi. Atası almanlara əsir düşmüş, sonra düşərgədən qaçmışdı. Gizlicə gəlib ailəsini tapmışdı. O, ailəsini tapana kimi “vətən xaini” damğası ondan əvvəl arvadının və uşaqlarının yaşadığı evin taxta qapısına “möhürlənmişdi”.

 

Anası Andreyə deyir ki, qardaşı Stepanı “xoxanlar” tutub və yeyiblər. Sonradan məlum olur ki, anası və cəbhədən təzəcə qayıtmış atası ilk övladlarını müəyyən qədər pul, bir kisə un müqabilində Boris adlı bir keşişə satıblar. Çikatilo çox sonralar satılmış qardaşını nə qədər axtarsa da tapa bilmir.

 

 

1954-cü ildə Andrey orta məktəbi bitirir. Hüquq fakültəsinə qəbul olunmağa çalışır. Amma kursu keçə bilmir. O, elə hesab edirdi ki, ona görə instituta qəbul etmədilər ki, onun atası "satqın" və "xalq düşməni" idi.

 

1955-ci ildə Çikatilo Axtır texniki əlaqələr məktəbini başa vurur. Bundan sonra o, Moskva elektromexaniki institutunun dəmiryol nəqliyyatının qiyabi şöbəsinə daxil olur və oranı müvəffəqiyyətlə başa vurur. Bütün bunlar Ukrayna əslli Andrey Çikatilonun uşaqlıqdan bəri onu izləyən psixoloji zərbələr seriyası fonunda şəxsiyyət kimi özünütəsdiq cəhdi idi. Amma bütün bunlar 1957-ci ilə qədər davam edir.

 

 

 

 

 

1957-ci il, Andrey Çikatilonu əsgər aparırlar. Özü də Qərbi Almaniyaya. Xidmət dövründə zəhləsi gedən alman əsgərlərlə bir neçə dəfə münaqişəyə girir. Günlərin bir günü alman əslli litvalı əsgərlər onu zorlayır. Bu almanların Çikatilo ailəsinə ikinci təcavüzü idi. Əvvəl anasını, sonra özünü...

 

Sonralar müttəhim kürsüsündə oturmuş Andrey Çikatilo zorlanma faktı ilə bağlı bunları deyəcəkdi:

 

“Polyak zabit və “praporşik” qızlar məni ələ salırdılar ki, xədiməm. Onlara şəhvani hisslə baxmadığım üçün belə deyirdilər. Bəlkə də haqlı idilər. Onlar hətta çılpaq şəkildə də qarşıma çıxmışdılar, bədənlərindən ürküb ağlaya-ağlaya yanlarından aralaşmışdım. Sonra litvalı almanlar məni zorladılar. Birinci dəfə çox qorxmuşdum. Özümə gələ bilmirdim. Bu qorxunun dəhşəti canımı elə bürümüşdü ki, növbəti dəfə zorlananda qorxmaq əvəzinə bundan zövq almağa özümü məcbur etmişdim. Bu, mənim qorxu önündə ilk qalibiyyətim idi...”

 

 

 

Hərbi xidmətdən sonra o, Rostov-Don yaxınlığında olan – Rodionovo Nesvetayskaya əyalətinə köçdü. O, orda telefon stansiyasında mühəndis işləməyə başladı.

 

26 yaşı olanda Çikatilonun bacısı Tatyana onu öz rəfiqəsi Faina ilə tanış edir. 2 il sonra Faina və Andrey evlənir. Toydan sonra Çikatilo Rostov universitetinin filologiya fakültəsinin qiyabi şöbəsinə qəbul olur. Həmin ildə Faina oğlan dünyaya gətirir, amma 8 aydan sonra uşaq ölür. Bir il sonra Çikatilonun qızı Lyudmila doğulur. Ardınca oğlu Yuri anadan olur. Sonradan o da cinayətkar olacaqdı.

 

1965-ci ilin aprelində Çikatilo yaşadığı rayonda bədən tərbiyəsi və idman komitəsinin sədri seçilir. 1970-ci ildə o, makrsizm-leninizm kursu üzrə pedaqoji institutun qiyabi şöbəsini bitirir. Novoşaxtinska 32 nömrəli internet-məktəbdə rus dili və ədəbiyyat müəllimi işləməyə başlayır. Bu “sakit beşillik” 1970-ci ilə qədər davam edir.

 

 

 

1970-ci ildə Çikatilo məktəbdə bir şagirdini zorlayır. Məsələ “sovet müəllimi adına ləkə” olduğundan ört-basdır edilir. Amma Andrey müəllim rəhbərliyin əmri ilə içdən çıxarılır. Manyak müəllim bir müddətlik gözdən itir. 1976-cı ildə Çikatilo daha hiddətli şəkildə ortaya çıxır. Bu dəfə azğınlaşmış manyak 9 yaşlı qızcığazı – Yelena Zakatnovanı öldürür. Cinayət işinin materiallarına görə, Çikatilo ifadəsində deyib ki, o, əvvəlcə Yelenanı zorlamaq istəyib. Amma ereksiya baş tutmadığından onun bu niyyəti gerçəkləşməyib.

 

Qurbanının əlindən yaxasını qurtarmağa çalışan qızcığaz üç dəfə qaçmağa cəhd edir. Amma hər cəhddə qarnına üç bıçaq saplanır. Çikatilo qızcığazın ölümündən əmin olmaq üçün Yelenanın boynuna da bıçaq çəkir. Gecə isə içərisinə butulka doldurulmuş kisədə 20 kiloqramlıq qızcığazı yaxınlıqdakı körpünün altında gizlədir. Hadisədən iki həftə sonra tapılan cəsəd müayinə edilir və cinayət işi açılır. Bu, Çikatilonun ilk qurbanı kimi tarixə düşür.

 

 

 

1981-ci ildə Çikatilo Rostovda 17 yaşlı məktəblini zorlamağa cəhd edir. Onu aldadaraq evlərindən uzaqlaşdırır və sonralar bütün cinayətlərini həyata keçirəcəyi məşhur meşəyə aparır. Zorlama cəhdi bu dəfə də alınmır. Cinsi zəiflik yenə də öz “sözünü deyir”. Larisa Tkaçenko adlı bu qız 17 gün sonra meşədə ölü tapılır. Özü də əlində taxta gəlinciklə... Çikatilonun qurbanları artdıqca cinayətlərində də “yaradıcı inqilablar” etməyə başlamışdı. O, qızları öldürdükdən sonra əllərinə taxtadan və içərisinə yun doldurulmuş parçalardan hazırlanmış gəlincikləri bağlayır və aradan çıxırdı. Daha sonra Çikatilo fahişə və evsiz qadınları evinə dəvət edir, üç gün içərisində Mariya Borisovna, Anastasiya Çerkova və Nataşa adlı fahişəni cinsi akta cəhddən sonra qətlə yetirir. Onların da cəsədləri tapılarkən əllərində gəlincik olduğu məlum olur. Rostov polisi bütün bunların bir nəfər tərəfindən edildiyini yəqinləşdirir və hərəkətə keçir. İş mayor Konevə tapşırılır. Lakin o, canini tapa bilmir və cinayət işi bağlanır. Bir ay sonra Çikatilo 9 yaşlı bir oğlan uşağını zorlayır və başını bədənindən ayıraraq “kabus meşəyə” gətirir.

 

 

6 noyabr 1990-cı ildə Çikatilo Svetlana Korostenko adlı qadını aldadaraq evinə gətirir. Artıq polis caninin izinə düşmüşdü və Çikatilo da bunu başa düşərək, seksi və qətli gecəyə saxlamışdı. Polis evə əməliyyat hazırlayır və Svetlana Çikatilonun əlindən sağ çıxmış yeganə qurban kimi tarixə düşür. Polis leytenantı İssa Kostayev evə baxış zamanı soyuducunu nəzərdən keçirir və dəhşətli mənzərə ilə qarşılaşır. Burada uşaq əlləri, ayaqları və başları onun başını gicəlləndirir. Əməliyyata rəhbərlik edən şəxs gördüyü mənzərədən huşunu itirir. Çikatilo həbs edilir. İlkin istintaqda o, son 12 qurbanının ətindən sonralar evə çağırdığı fahişələrə dadlı yeməklər hazırladığını bildirir.

 

İki illik məhkəmədən sonra Çikatilo sovet qanunlarına görə ölüm hökmünə məhkum edilir. 1994-cü ilin fevralında Çikatilo başına bir güllə sıxılaraq öldürülür. Onun əmri icra edən əsgərə son sözü diqqət çəkir. Sonrada Sergey Voryonov adlı əsgər xatirələrində yazır:

 

“Çikatilo mənə dedi ki, öldürməmişdən əvvəl duasını etməyə icazə versin. Mən də bir dəqiqə vaxtın var – dedim. Bir dəqiqə keçdi, 3-ə kimi sayıb öldürməyimi xahiş etdi. Ürəyimdə 3-ə kimi saydım və atəş açdım. Sonradan məlum oldu ki, Andrey Romanoviç katolik kilsəsinə və rahiblərə nifrət edirmiş və heç dua da bilmirmiş. Mənə elə gəlir ki, bu bir dəqiqə üç saniyə isə onun həyatda yaşamaq üçün son cəhdləri idi...”

 

***

 

Beləcə, sovet dövrünün ən qatı cinayətkarı Rostovun kimsəsizlər məzarlığına gömülür. Nə oğlu, nə də qızı onun meyitini almaq üçün cəzaçəkmə müəssisəsinə müraciət edir.