Ötən gün yaxın bir qohumumun səhhətində qəfil yaranmış problemlə bağlı 3 saylı şəhər klinik xəstəxanasına getməli olduq. Zaman-zaman bu xəstəxanadakı ağlasığmaz hadisələrdən, rüşvətlə bağlı qalmaqallardan, xəstələrə etinasızlıqdan, bir sözlə açı mənzərələrdən eşitmişik, yeri gələndə şahidi olmuşuq. Yenə yolumuz bura düşdü və nələr gördük, nələr...

Xəstəxananın girişində problemin nədən ibarət olduğu üzrə USM-ya yönləndirildik. USM həkimi xəstəni müayinə etməmiş onu ginekoloq-həkimin yanına yolladı. Təxminən 2 saata yaxın xəstəxananın Mama və Genekologiya Şöbəsində olduq. Gördüyümüz mənzərələr dillə ifadə edəcək gücdə deyil. Bəlkə də həyatımda bu qədər məsuliyyətsiz, səhlənkar, vecsiz xəstəxana və işçi heyəti görməmişdim. Qohumumun ginekoloji məsələdə yaranmış narahatlığı ona təcili həkim müdaxiləsini tələb edirdi. Boydan-boya boş-bekar oturmuş tibb bacısı, mühafizəçi xanımların biri belə xəstə təlaşına, xəstə narahatlığına, təcili tibbi yardıma ehtiyaca nəinki qaçdı, heç tükünü tərpətmədi də... Həkim istədik.. Qapıçı xanım: “Nə olub, nə xəbərdi, indi çağırırıq daa...” deyə bağırdı. Əgər bu ifadəni çığırdı desəydim, daha yumşaq çıxardı. Ona görə də bağırdı deyə ifadə edirəm. Bir qədər də gözlədik... Sonra, “Aidə doktor, Aidə doktor” deyə “qapıçı” həkimə səsləndi. Hələ qohumumun vəziyyətindən söz açmıram. Adam həm ağrıdan, həm də qanaxmadan əziyyət çəkir...

Bir qədər sonra otaqdan son dərəcə açıqlı və üz cizgilərindən zəhmli görünən həkim çıxdı. “Əlimdə xəstə var, gözləyin...” deyə dərhal da otağına çəkildi. Biz qapıçıdan “başqa həkim yoxdur?” soruşduq. “Qapıçı” isə “xeyir növbədə təkcə Aidə xanımdır”deyə dərhal cavablandırdı. Yenə gözləməyə məhkum olduq. İşçi heyəti hərə öz işində idi. Kimisi telefonla danışır, kimisi jurnal yazır, kimisə də digər həmkarlarını başına toplayıb qeybətə çəkilmişdi. Gözlədiyimiz zamanlarda isə qohumum özünü yüz dəfə bu xəstəxanaya gəldiyi üçün tənbeh etdi. Nəisə ki, həkim bir hamilə xəstəsi ilə otaqdan çıxdı. Yeri gəlmişkən, hamilə xanımın açılışı vardı. Gənc xanım dəfələrlə həkimə “xahiş edirəm mənə kömək edin, 8 ildir ki, bu uşağı gözləyirəm” deyə yalvarırdı. Aidə həkim isə “İndi USM-ya gedirik. Get orada gözlə”. Bu arada digər xəstə yaxınlarına üzünü tutub çığırdı: “Ay bacı, ay millət gedin o tərəfdə gözləyin. Burda gözləmək olmaz” . Gözləyənlərdən biri isə “ora istidir, nəfəs almaq olmur” deyəndə, həkim “mənə nə var, gedin dedim”- səsi dəhlizi bürüdü. Gözləyən xanımlar deyinə-deyinə oturduqıları yerdən ayrıldılar. Hələ ki bizə vaxt ayrılmır...

Dilə gəldim, “bəlkə xəstəmizə baxasız, vəziyyəti ağırdır” dedim. Bizə sadəcə nəzər salıb, yenə gah hamilə xəstəyə, yeni gələn xəstələrə, gah da oturub gözləyənlərə tamaşa etdi. Bir sözlə, keflə hərəkət edirdi...Xəstəmizə “USB-ya getmisən? Ora get, əvvəlcə orada müayinə olun”. Elə “USB-dan bura yönləndirdilər” demişdik ki, “of, indi mənə ağıl öyrədəcəksiz, gedin dedim ora, dayanın elə mən də ora gedirəm, sizi aparım”. 

Hamilə qadın, biz və həkim USB-nin yerləşdiyi və xeyli ara məsafəsi olan binaya getdik. Əvvəlcə, hamilə xanim müayinə olundu. Qadına dərhal müalicə müdaxiləsinin gərək olduğu bildirildi. Çünki açılış başlanmışdı və davam edirdi. Qadın hər an uşağını itirmə təhlükəsi ilə üz-üzə qalmışdı. Həkim də USB-nin dediklərini təsdiqlədi və xəstəyə elə bu andan etibarən xəstəxanada yatmağı tövsiyyə etdi. Xəstə isə kövrələ-kövrələ “əlbəttə nə məsləhət görürsüzsə edək” deyə çarəsiz dilləndi: “Təki uşağa bir şey olmasın 8 ildən sonra tapmışam onu...”. 

Bizim xəstə də USB müayinəsindən keçdi və təkrar öz ayaqları ilə həkimin oturduğu şöbəyə qayıtdıq. Qeyd edim ki, hər iki xəstədə qanaxma problemi var və dərhal onun kəsilməsi üçün həkim müdaxiləsi lazımdır. Həkim isə keçib öz otağında rahatca sərələndi və heç nə olmamış kimi işinə davam etdi. Hər iki xəstə isə dəhlizdə imdad hayındadır. Səsimizi çıxarmırıq, prosesi izləyirik. Bu vaxt hamilə qadın əsəbiləşdi: 

“Siz mənə nəsə edəcəksiz, ya yox? Mən neyniyim?” Qeyd edim ki, bacısı ilə gəlmişdi. Həkim xəstənin bacısına: “Hə, xəstəxanada müalicə olunmaq istəyirsizsə, resepti yazım verim sənə, lazım olanları al gətir, qal xəstəxanada”. Bacısı: “Yazın da, biz də onu gözləyirik. Vəziyyəti pisləşir axı, siz necə adamsız?” Həkim: “Niyə qışqırırsan, biz bunlar üçün can qoyuruq, bunların danışdığına bax... Dayan yazıram resepti...” Onlar gözləməkdə, biz gözləməkdə, həkim isə öz keyfində... Arada bir həkimin gözü xəstələrin və onların yaxınlarının cibindədir...

Səbir kasamız dolub, əsəblərimiz tarıma çəkilib. Həkim özünə gəlmir ki, gəlmir. Nəhayət, hamilə qadın və bacısı gözləməkdən yorulub yaxınlarına zəng etdilər və tez bir zamanda onları gəlib başqa xəstəxanaya çatdırmalarını istədilər. Bir az sonra arxalarınca gələn maşın onları apardı. 

Həkimin otağına keçdik və xəstəmizə baxıb-baxmayacağı ilə maraqlandıq. Kobudluqlarından isə söz açmağa ehtiyac qalmır. Gah tibb bacılarından birini çağırıb özünə lazım olan məsələdən danışır. Gah o biri otağa keçir, gah dəhlizə çıxır. Qəfil oyandı ki, hamilə xəstəsi dəhlizdə görünmür. O dəqiqə maraqlanmağa başladı: “Nə oldu hamilə qız, hara getdilər?” Tibb bacılarından birinə: “Ay qız hamilə xəstə yatmadı xəstəxanada, hara yox oldular”. “Bilmirik”- qısaca cavab aldı. Bilməzdilər də... Bir neçə tibb bacısı ilə “qapıçı”nın başı qeybətə qarışmışdı. Hey, kiminsə ətəyini tökürdülər... Şöbədə “it ulasa da” yenə də üz tutan xəstələr var idi. Amma nə olsun, bu xəstələrə nə xidmət göstərən, nə də onların səhhəti ilə maraqlanan var idi... Həkimin “hörmət” ini edib, oradan qaçdıq. Hətta Allaha dua etdik ki, bir də heç vaxt bura, el dili ilə desək, “Sabunçu xəstəxanası” na yolumuzu salmasın...

Bu yazını oxuyan və oxumayan hər kəsə də diləyimiz odur. Tanrı yolunuzu 3 saylı Şəhər Klinikasına salmasın... 

Alçina Amilqızı

Cebhe.info